Pokaż trasę GPS

j.w.

j.w.

Inne plany miałem, ten wyjazd to typowy spontan, który wykiełkował w piątek popołudniu. Wybrało się nas sześciu chłopa, wystartowaliśmy dosyć późno bo już po 9 było gdy wsiedliśmy na rowery. Początek spokojny, pierwsze ścianki mocniej ale dalsze kilometry bez napinki. Pomimo tego trasa zbiera już pierwsze ofiary. Odpada Kubak, który już po pierwszych podjazdach poczuł, że to nie jest jego dzień i rozsądnie wycofuje się po kilkunastu kilometrach.

Jeszcze dociąga z nami do przeł. Huta ale tutaj czeka niespodzianka na nas wszystkich. Akurat dzisiaj na drodze, którą mamy jechać odbywa się rajd samochodowy i szlaban....
Biorąc pod uwagę, że mają tędy lecieć auta z prędkością pewnie koło dwóch stówek to nie ma co ryzykować i ładować się tam na nielegala. Mamy sporą zagwozdkę bo nie za bardzo jest gdzie objechać. Powrót na objazd to ze 30 dodatkowe kilometrów. Na szczęście w knajpie stojącej obok drogi udaje się dorwać mapę i chłopaki dostrzegają tam alternatywny objazd szlakiem turystycznym. Jakieś 4-5 km, po terenie, najwyżej przeniesiemy kolarki.

Początek nawet spoko, zjeżdżamy do wiochy, kawałek kiepskim asfaltem i wjeżdżamy do doliny, którą mamy przejechać. Jedziemy szutrową drogą, nawet nie jest źle, dalej pojawiają się spore kamienie i skałki ale podjeżdżać pomału się da.
Zwalniają nas dopiero dwa trudniejsze zjazdy, Marcus na MTB ze slikami zjeżdża aż furgocze, ale my na kolarkach nie ryzykujemy takiej zabawy.

Droga znów robi się znośna, cały czas poruszamy się na rowerach. W jakimś momencie drogę zagradza nam samochód. Kierowca próbuje przecisnąć się obok leżącego obok drogi głazu. Z drugiej strony ogranicza go przepaść. Zachodzimy w głowę jak on tu dojechał skoro tyle problemu ma z wyjazdem. Sprawa wyjaśnia się gdy gość z naszą pomocą przejeżdża. Dopiero teraz widać, że głaz osunął się na drogę pewnie kilka godzin temu. Ziemia wokół jest wyraźnie świeża i jeszcze ciemna od wilgoci. Facet miał farta bo wystarczyło 5 cm i był by tu udupiony konkretnie.

My za to jesteśmy prawie w niebie bo po chwili dalszej jazdy wypadamy na asfalt, a po kolejnych kilku minutach wjeżdżamy na planową trasę. Do Liptowskiego prujemy dosyć mocno chcąc trochę nadrobić. Prowadzę peleton często gęsto przekraczając 4 dyszki. Mijamy L.Mikulas, a w L.Hradoku robimy kilkanaście minut przerwy.

Dalsza trasa to kilkudziesięcio-kilometrowy podjazd do Stbrskiego Plesa. Długo jedziemy łagodnie do góry, dopiero końcówka jest bardziej ostra. Sławek cały czas harcuje z przodu, co górka to wyskakuje na czub i mocno napiera do przodu. Ja i MiśQ spokojnie jedziemy za nim, Andy i Marcus zostają w tyle. Do Strbskiego docieramy w kupie, akurat pieprzy się pogoda, zaczyna lać więc ładujemy się do knajpy i przeczekując deszcz wcinamy jakieś ciepłe jedzonko.

Siedzimy tak pewnie koło godzinki, mamy farta bo przestaje lać, wychodzi nawet słońce i asfalt szybko podsycha. Wsiadamy na rowery, trochę chlapie ale nie ma tragedii. O dziwo już 3-4 km do Strbskiego wygląda na to, że w ogóle nie padało. Mokry asfalt kończy się tak jak gdyby ktoś linią oddzielił miejsce gdzie padało od tego gdzie deszcz nawet nie pokropił.

Cały czas jedziemy teraz w dół, kawałki płaskiego i znów w dół. Szybo mijamy Smokowiec i zbliżamy się do Żdziaru skąd czeka nas seria podjazdów. Zaczyna padać deszcz i chronimy się na przystanku autobusowym. Przerwa trwa około 20 minut. Gdy tylko przestaje padać pakujemy się na rowery bo zaczyna się robić późno i trzeba się sprężać żeby dojechać za dnia do Chochołowa. Lecimy w trójkę ze Sławkiem i MiśQ. Marcus i Andy znów zostają w tyle, czekamy na nich kilka minut ale coś nie widać chłopaków. Telefon od Marcusa - prosi o ratunkowe auto, do mety jeszcze koło 50 km, Kubak jest na miejscu. Rozpoczyna się akcja ratunkowa, a my jedziemy dalej. Zostało nas trzech, jedziemy coraz żwawiej tym bardziej, że nawet fajnie się rozkręciłem i jedzie mi się bardzo fajnie.

Podjazd z Łysej Polany idzie bardzo sprawnie, Misiek trzyma się na kole, Sławek troszkę traci dystans. Na zjeździe do Zakopanego mijamy się z jadącym na ratunek Kubakiem. Chwila przerwy, dojeżdża Sławek, nie zatrzymuj się tylko jedzie dalej. My ruszamy po jakiejś minucie i szybko docieramy do Zakopanego. Przez nieuwagę pakujemy się na totalnie zapchane Krupówki gdzie tracimy sporo czasu.

Wyskakujemy na Kościeliską i robimy ostatni podjazd na naszej trasie. Wypatruję z przodu Sławka ale długo go nie widzę. Dopiero za Kościeliskiem dostrzegam jego sylwetkę. Podkręcam tempo chcąc go dojść ale, strasznie pomału to idzie. Od Kościeliska do samego Chochołowa to już prawie cały czas zjazd. Daję już na maxa, Sławek nadal zbliża się pomału ale za Witowem udaje się go dojść. Włączam już najwyższy bieg i za Witowem lecę już cały czas grubo ponad 4 dyszki. Fajnie się jedzie, aż się dziwię, że po 200 km udaje się jeszcze tyle sił wykrzesać.

Tablicę z nazwą Chochołów witam jednak z dużą przyjemnością. Sławek przyjeżdża na kole, MiśQ traci kilkanaście sekund. Kubaka z Marcusem jeszcze nie ma, przebieramy się czekamy w aucie. Już całkiem ciemno, po jakichś 30 minutach podjeżdża jakiś kolarza. Dopiero gdy zatrzymuje się obok auta poznajemy Andy-ego. Zdziwko totalne bo byliśmy przekonani, że zabrał się z Kubakiem i nie czekaliśmy na trasie na niego. Andy okazał się jednak charakterny o całą trasę przemierzył na rowerze. Po kilku minutach Kubak kończy akcję ratunkową i zaczynamy odwrót do Krakowa.
Pokaż trasę GPS

Pokaż trasę GPS

Jazda z MiśQ i Lesławem. Z założenia miało być spokojnie ale Misiek jakoś bardzo miał parcie do upalania. O ile na początku jeszcze jako tako trzymałem koło to im dalej tym szło mi coraz gorzej. Po wczorajszym naparzaniu po górach nogi nie rwały się do mocnego kręcenia. W Sance zrobiliśmy sobie przerwę na śliwki, maliny i brzoskwinie i jakoś doturlikali do Krakowa.

Aha - dzisiaj przekroczyłem 10 tys. km w tym roku :)
Pokaż trasę GPS

Przełęcz Ostra w 8 osobowym peletonie. Z założenia miało być tempo wycieczkowe, ale jak można się było spodziewać każda kolejna zmiana szła leciała mocniej, a jak tylko zaczęły się solidniejsze podjazdy to już ogień szedł na całego. Jedni jechali wolniej inni szybciej ale różnice były na tyle małe, że na górze już po chwili peleton zbierał się do kupy. Dłuższa przerwa w Limanowej przed podjazdem na Ostrą oraz na samej przełęczy. Sam podjazd taki w sam raz. Pojeździłem trochę po różnych górach i z całym szacunkiem dla naszych pagórków nie są one wielkim wyzwaniem.
Pokaż trasę GPS

Poczułem potrzebę jazdy po jakimś zadupiu. Jak to u mnie na szybkiego wyklikałem sobie traskę i z animuszem wyruszyłem w drogę. Początek to standard w stronę Niepołomic, dopiero w Brzegach zjeżdżam w polną drogę i przebijam się przez wąski pas ubitej ziemi wśród wysokich traw. Po kilku kilometrach takiej jazdy wyskakuję na asfalt w Zakrzowie gdzieś w okolicy Zajazdu Celtyckiego.

Przez Staniątki kieruję się do Niepołomic jadąc wąziutkimi asfaltami i fragmentami szutrówek. W Niepołomicach pozwalam sobie na lody. Dalsza część trasy to przejazd mostem nad Wisłą, za którym zaraz skręcam w lewo w kiepską gruntówkę. Tutaj muszę kilka razy improwizować gdyż na drodze stają mi nieprzejezdne fragmenty prowadzące przez podmokłem tereny lub też porośnięte krzakami. Nawet fajnie się jedzie, kierując się na azymut jakoś trzymam się wytyczonej trasy. Po lewej cały czas mam królową polskich rzek.

Dalej robi się już gorzej gdyż wjeżdżam na przemysłowe tereny. Mijam ostatnie zabudowania i wjeżdżam na teren Kujaw. Robi się nieprzyjemnie, jazda po betonowych płytach, śmierdzi z oczyszczalni, krzaki, komary. Zakrzaczone wszystko okropnie, znów trzeba kilka razy przebijać się na czuja gdy zaplanowana trasa staje się nieprzejezdna. W końcu jednak udaje mi się wyskoczyć na asfalt skąd już bez kombinacji kieruję się przez most Wandy do domu.

Ciekawa jazda wyszła. Nigdy nie jechałem przez te tereny. O ile odcinek do Niepołomic i kawałek za jest spoko, to Kujawy raczej nie powrócą szybko na listę planowanych miejscówek. Przejechałem, zobaczyłem ale szybko tam nie powrócę.
Pokaż trasę GPS

Chmurzyło się od samego rana, temperatura w końcu zrobiła się ludzka. Koło południa trochę pokropiło, ale później przestało i tylko straszyło. Po obiadku wyszedłem na polko i micha mi się cieszyła. Takie chłodek to ja lubię, 16 stopni, do tego wiaterek, rewelacja. Fajnie się jechało, poleciałem na Rybną, bez mocnego deptania, taki tlenik sobie zrobiłem.

Gdzieś za Liszkami zaczęło coś pokapywać i w sumie lało już do samego Krakowa. Raz mniej, raz bardziej ale cały czas coś leciało z nieba. Nie zepsuło mi to humoru, wręcz przeciwnie, jechało się coraz lepiej. To są jednak moje warunki. No może ten deszcze faktycznie niepotrzebny ale jakoś nie robię z tego powody tragedii.

Super się jechało. Mam nadzieję, że upały w tym roku już nas nie nawiedzą :)
Pokaż trasę GPS

W trójkę wybraliśmy się z samego rana w stronę Kalwarii. W planach była Hujówka i Makowska więc szykowała się prawdziwa rzeźnia. Tak jednak wyszło, że nie zgadaliśmy się z Gregorem, który prowadził i wylądowaliśmy w Zembrzycach skąd już nie było sensu wracać do Harbutowic. Podjechaliśmy do Makowa i zaatakowali podjazd na Makowską. Już kilka razy tędy jechałem, wiedziałem, że będzie ciężko ale nawet całkiem sprawnie udało się podjechać choć oczywiście nie ma co porównywać tego z podjazdem na tą górkę z drugiej strony.

Szybko zjechaliśmy do Jachówki i podjechali kawałek do Bieńkówki skąd z marszu uderzyliśmy na Hujówkę. Tędy jeszcze nie jechałem i muszę powiedzieć, że byłem rozczarowany. Ot - normalny podjazd, o którym szybko się zapomina.
Po zjeździe do Harbutowic była jeszcze mowa o powrocie przez Myślenice, ale w końcu polecieliśmy na Radziszów skąd już ekspresowo teleportowaliśmy się do Krakowa.
Pokaż trasę GPS