Miałem jeszcze w planach oblukanie tej drogi z Viznicy do Jasnej Polany co to musiałem ją odpuścić kilka dni temu. Nawet zrobiłem sobie ślad i wgrałem do Garmina ale jakoś nie mogłem się wybrać. Te upały jakoś odbierają mi chęć do jazdy. No i dodatkowo jakoś tak nie bardzo rajcują mnie tutejsze tereny. Nawet nastawiłem budzik i wstałem ale jak tylko zerknąłem za okno i zobaczyłem bezchmurne niebo to jakoś odechciało się pakować na rożen i wybrałem basen :)
Wieczorem pokręciłem tylko chwilę po Sozopolu i tyle tej Bułgarii. Drugi raz ją odwiedziłem i w sumie nic ciekawego. Okolice nadmorskie to rowerowa porażka. Może w marcu, kwietniu, po zimie jest tu chodniej, bardziej zielono. Sporo górek więc może i dobrze by się tu trenowało. No ale w lipcu to można tutaj tylko w basenie siedzieć.

Druga sprawa to paskudne jedzenie. Myślałem, że miałem pecha kilka lat temu, ale to chyba norma. Tutejszy chleb smakuje jak słoma, mięso jak trociny, pizza na grubym cieście przypomina dużego chipsa. Jedyna dobra rzecz to sałata szopska. No i frytki mają dobre ale to za mało żeby mnie skusić na kolejną wizytę. Może jeszcze tu wpadnę kiedyś ale jedynie góry mogą mnie przyciągnąć. A mają ich trochę tyle, że daleko od morza. Trzeba będzie jeszcze wpaść.

Kolejny raz pomyślałem co by wjechać na górkę wznoszącą się nad Sozopolem. Na szczycie jakieś przekaźniki więc droga musi być. Górka zaledwie 275 metrów ale w tej okolicy dosyć wybitna. Jadę znaną mi już trasą na Jasną Polanę ale tuż przed nią skręcam w prawo. Tym razem moją uwagę zwracają reklamowe bilbordy, które mocno kontrastują z otoczeniem. No bo tak trochę nienaturalnie wygląda ogromy plakat przedstawiający rodzinę z dziećmi, uśmiechnięte miny, gustowne ubrania, w tle ładny domek, obok niego piękny basen....a za bilbordem stoją rudery i te prawdziwe, rozpadające się domy, w których żyją ludzie.

Albo stylowe meble z luksusowych materiałów, mahoń, skóra, te rzeczy, a tuż obok babuszki siedzą sobie na ławeczkach zbitych z rozpadających się desek o obserwują co ciekawego na drodze.



No ale nic to jedziemy dalej. Okolice robią się całkiem całkiem. Jadę wzdłuż jakiejś rzeczki przez co sporo zieleni, droga lekko opada w dół, jedzie się miło i przyjemnie. W następnej wiosce odbijam w bok, a potem znów skręcam i już zaczyna się podjazd. Cały czas asfalt, nawet dobrze bo tutejszy teren jakoś wcale mnie nie pociąga. Że wspomnę tylko o dwóch ostatnich kapciach. Obawiam, że wjazd w ten las pełen kolczastych badziewstw mógłby wywołać lawinę takich laczków.



Pomału zdobywam wysokość, jest jeszcze wcześnie ale słońce już grzeje solidnie i gdy wyjeżdżam z cienia robi się już nieprzyjemnie. Za jakimś zakrętem na drodze znajduję żółwia. Wystraszony chowa się do skorupy ale gdy tylko chwilę staję nieruchomo wychyle łebek i obczaja co się dzieje. Coś tam sobie pogadaliśmy :) i zostawiam go w spokoju.



Na szczyt docieram w towarzystwie stada much. Nie wiem czy to te same co kiedyś ale na pewno są jeszcze bardziej upierdliwe. Dochodzi do tego, że nawet nie zatrzymałem się na górze bo po prostu się nie dało. Musiałem kawałek zjechać i dopiero tam zrobiłem kilka fotek. Dalsza jazda już bez przygód. Szybko docieram do Sozopola i ekspresem ładuję się do basenu :)



Pokaż trasę GPS

Tym razem zaplanowałem sobie dłuższą traskę. Do Primorska doleciałem główną drogą jadąc z wiatrem. Poleciałem dalej na Carevo, a tam odbiłem na Melika Tarnovo. Tutaj zaczynają się góry stare góry Strandża. To niskie górki, najwyższy szczyt kilka metrów przekracza 1000 metrów i znajduje się już po tureckiej stronie. Nie spodziewałem się jakichś wielkich podjazdów i faktycznie nie było takich ale droga cały czas lekko wznosiła się do góry i w połączeniu za narastającym upałem szybko zacząłem odczuwać trudy takiej jazdy.



Do granicy nie dotarłem gdyż odbiłem w boczną drogę na Viznicę. W końcu zaczęło mi się trochę podobać. Na horyzoncie majaczą już całkiem solidne górki, tu gdzie jadę nie są tak wybitne ale i tak jest przyjemniej niż w nadmorskiej części Bułgarii. Miejscami gdzie las bardziej gęsty czuję się nawet trochę jak w Polsce. Ale takich miejsc jest niewiele, większość terenu zajmują suche i wypalone słońcem trawy. Żółty kolor dominuje w tutejszym krajobrazie. Droga cały czas wznosi się i opada. Na podjazdach oprócz zmęczenia mam jeszcze inne problemy. Dopadają mnie dosłownie całe chmary much. Może to wydaje się śmieszne ale mnie nie jest do śmiechu. Jest problem z oddychaniem, wciskają się do oczu, w usta, do uszu, masakra dosłownie.



Co kilkanaście metrów mocno dociskam żeby uciec z tej chmary ale te szybko dopadają mnie ponownie. Zatrzymuję się przy źródełku, uzupełniam zapasy płynów i jadę dalej walcząc z muchami. Kolejny problem pojawia się gdy droga wyglądająca na mapie na całkiem wyraźną okazuję się ścieżką w lesie. Stoi tu akurat ciężarówka z drzewem. Zagaduję kierowcę czy dojadę tędy do Jasnej Polany. Ten odradza jadę mówiąc - Mnowo daróg. Coś tam uczyłem się 25 lat temu rosyjskiego. Gostek wyraźnie daje do zrozumienia, że w lesie droga często krzyżuje się się z innymi drogami co zapowiada kłopoty orientacyjna. Żałuję teraz, że nie zrobiłem sobie wcześniej tracka w GPS. Pojechał bym jak po sznurku, a tak to stroję w narastającym upale i nie wiem co robić.

W końcu jednak nie decyduję się jechać w nieznane. Kończy mi się picie, jedzenia też nie mam za dużo, okolice bezludne, sklepów niet, upał robi się nieznośny. Wybieram opcję objazdu co niestety dokłada mi 30 km nieplanowanej jazdy.
Nadal poruszam się w mocno pofałdowanym terenie, do tego łapię kapcia. Szybka zmiana, robactwo wyżywa się na mnie za wszelkie czasy. Już lepiej jechać bo przynajmniej coś wiaterek chłodzi.

Jestem już solidnie wycięty, nie spodziewałem się tak ciężkiej trasy.Podjazdy w pełnym słońcu wykańczają mnie. Do tego instynktownie staram się jechać mocniej. Chcę już do domu. Mam dość. Dojeżdżam do głównej drogi na Burgas , w pierwszej lepszej wsi uzupełniam zapasy i już dosłownie na oparach jadę na kwaterę. Jest bardzo ciężko bo jeszcze zaczyna mocno wiać. Oczywiście w twarz.

Docieram do Jasnej Polany. Drugi kapeć. Do Sozopola mam jeszcze kilka podjazdów, w tym jedną morderczą ścianę. Ledwo się już toczę, nawet przez chwilę myślałem co by zejść z roweru ale jakoś siłą woli przepchałem. Dopiero w domu okazało się, że po kapciu krzywo założyłem koło i tylny hamulec mocno ocierał o obręcz. Na kwaterę docieram już totalnie zdemolowany. Zmęczony, głodny, odwodniony, brudny i przepocony.




Ciężko było ale zobaczyłem kawałek prawdziwej Bułgarii. Zryty jestem ale chyba warto było.

Traska ucięta bo mnie baterie padły w Garminie.
Pokaż trasę GPS

W Polsce upały takie, że nawet nie myślałem o rowerze. Zaplanowany urlop w Bułgarii wpędził mnie z deszczu pod rynnę. Gorąco tak, że masakra. Pomimo tego zabrałem rower w nadziei, że coś pośmigam. Wybrałem się z samego rana żeby uniknąć upału. Na początek coś krótkiego. Wyjazd z Sozopola bez problemu, szybko zaczyna się Bułgarska prowincja. Pierwsze co zwraca moją uwagę to strasznie głośne robactwo. Po bokach drogi pełno suchych krzaczorów, a w nich coś świszczy, syczy, bzyka, gwizda. Co chwile zerkam na opony bo mam wrażenie, że powietrze schodzi. A łańcuch to sprawdzałem co kilka minut bo ćwierka jak by smarowany przez kilka lat nie był. Ale to wszystko tylko te robactwa takie dźwięki wydają. Pomału się przyzwyczajam ale nie ma szans o tym zapomnieć bo głośne to okropnie i aż w uszach dzwoni.

Sama jazda taka sobie. Okolice niezbyt ciekawe. Wbrew pozorom sporo podjazdów. Krótkie ale miejscami dosyć strome i w zasadzie cały czas droga lekko faluje. Daję cały czas po szosie ale zerkam w drogi prowadzące w las. Nie wyglądają zachęcająco. Wszystko wysuszone na wiór, pełno jakichś kolczastych krzaków, ostów i innych kolczastych roślin. Jakoś nie bardzo widzi mi się jazda w terenie.

Do domu docieram koło 11 i już mocno grzeje. Nie było źle, trzeba będzie uderzyć coś dalej od czarnomorskich kurortów.







Pokaż trasę GPS