J.w.

No tak, leczenie zakończone. Nawet obeszło się bez rehabilitacji, mam zalecone kilka ćwiczeń, które mam wykonywać w domu.
Gips ściągnięty, pierwsza jazda rowerowa już za mną. Źle nie jest ale do pełni sprawności jeszcze daleko. Kość ładnie zrośnięta ale ścięgna dalej bolą, pokurczone, spuchnięte, jeszcze spod skóry prześwituje krwiak. Pomimo tego dzisiaj udało się już przejechać całkiem fajny dystans. Sześć tygodni bez roweru, bez systematycznej aktywności fizycznej spustoszyło mój organizm.

Pierwszy podjazd i już czuję, że mój układ oddechowy nie nadąża z dostarczaniem tlenu do mięśni. Nogi niby dają rady, ale brakuje tlenu, w płucach coś gniecie i trzeba zwolnić. Potem również nogi zaczynają delikatnie piec i jeszcze bardziej trzeba zwolnić. Zjazd białą drogą w miejscu gdzie nie ma kostki bardzo trudny. Pomimo, że jadę na fullu, z miękko ustawionymi amorami to muszę robić to bardzo wolno. Jestem w stanie mocno trzymać kierownicę, nie sprawia mi to bólu ale wstrząsy to co innego. O terenie na razie mogę zapomnieć.

Pomimo tego wszystkiego czuję, że jest dobrze. To dopiero drugi dzień bez gipsu, a ja czuję znaczną poprawę. Przeniesienie talerza z zupą, szklanki herbaty, czy jakieś inne codzienne czynności stały się dla mnie wykonalne bez problemu chociaż jeszcze wczoraj tak nie było. Trwa walka z czasem, mam dwa tygodnie, jestem dobrej myśli.

Pokaż trasę GPS

Powrót nie był zbyt efektowny. Przejechałem się tylko kilka kilometrów ale aż mnie w dołku ścisnęło gdy poczułem co straciłem. Po zjechaniu z zapory w Dąbiu na bulwary znalazłem się w cudownej krainie. Gdy jechałem tędy ostatni raz było jeszcze szaro i ponuro. Przyroda dopiero budziła się do życia. Teraz zostałem wręcz znokautowany kakofonią barw, zapachów i dźwięków. Z obu stron zasłony z kipiących soczystą zielenią drzew, świeżo skoszona trawa wręcz oszałamiała mnie swym zapachem. Sporo ludzi na leniwym, rowerowym spacerku. Niekiedy obok przemknie jakiś bardziej "profi" kolarza. Cudownie, wymarzony czas do jazdy. No, a ja go straciłem.

Nie ma co jednak płakać nad rozlanym mlekiem. Ważne, że pomału wraca wszystko do normy. Pierwsze metry niepewne, ręką w nadgarstku bardzo słaba. Ścięgna pokurczone, jeszcze bolą przy mocniejszych i gwałtownych ruchach. Generalnie nie jest jednak źle. Zobaczymy jak to dalej będzie. Mam ambitne plany bo już za dwa tygodnie zamierzam jechać w Alpy, ale tak naprawdę to sam nie wiem czy będę w stanie. Dwa tygodnie, 14 dni, dużo i mało. Będzie trwała walka za czasem.

J.w.

J.w.

Kurcze, pogoda nawet fajna, a ja uziemiony jestem. Dzisiaj nie wytrzymałem i stwierdziłem, że zobaczę przynajmniej jak z tym kolanem. Pierwsze metry nawet spoko, dużo lepiej niż jeszcze kilka dni temu. Wtedy bolało mnie nawet jak kręciłem nogą bez żadnego obciążenia, a teraz mogłem kręcić obiema nogami.
Jadąc pod górę coś tam jeszcze czuję ale bez tragedii. Nie jeździłem długo, nie chciałem przesadzać. Spotkałem Zbyszka, chwilę my pogadali, potem koło zapory w Dąbiu mignął Lesław.
Tak więc jakoś dochodzę do siebie, jutro spróbuję trochę dłużej i zobaczymy jak na to kolano zareaguje.

Nic ciekawego.

Nic ciekawego. Lajt dzisiaj.

J.w.

Na ustawkę, ale w ustawce nie brałem udziału. To nie mój czas. Już koniec października, najwyższa pora zastanowić się i co i jak w kolejnym sezonie.
Coś robić trzeba :)