Bułgaria.

Tym razem zaplanowałem sobie dłuższą traskę. Do Primorska doleciałem główną drogą jadąc z wiatrem. Poleciałem dalej na Carevo, a tam odbiłem na Melika Tarnovo. Tutaj zaczynają się góry stare góry Strandża. To niskie górki, najwyższy szczyt kilka metrów przekracza 1000 metrów i znajduje się już po tureckiej stronie. Nie spodziewałem się jakichś wielkich podjazdów i faktycznie nie było takich ale droga cały czas lekko wznosiła się do góry i w połączeniu za narastającym upałem szybko zacząłem odczuwać trudy takiej jazdy.



Do granicy nie dotarłem gdyż odbiłem w boczną drogę na Viznicę. W końcu zaczęło mi się trochę podobać. Na horyzoncie majaczą już całkiem solidne górki, tu gdzie jadę nie są tak wybitne ale i tak jest przyjemniej niż w nadmorskiej części Bułgarii. Miejscami gdzie las bardziej gęsty czuję się nawet trochę jak w Polsce. Ale takich miejsc jest niewiele, większość terenu zajmują suche i wypalone słońcem trawy. Żółty kolor dominuje w tutejszym krajobrazie. Droga cały czas wznosi się i opada. Na podjazdach oprócz zmęczenia mam jeszcze inne problemy. Dopadają mnie dosłownie całe chmary much. Może to wydaje się śmieszne ale mnie nie jest do śmiechu. Jest problem z oddychaniem, wciskają się do oczu, w usta, do uszu, masakra dosłownie.



Co kilkanaście metrów mocno dociskam żeby uciec z tej chmary ale te szybko dopadają mnie ponownie. Zatrzymuję się przy źródełku, uzupełniam zapasy płynów i jadę dalej walcząc z muchami. Kolejny problem pojawia się gdy droga wyglądająca na mapie na całkiem wyraźną okazuję się ścieżką w lesie. Stoi tu akurat ciężarówka z drzewem. Zagaduję kierowcę czy dojadę tędy do Jasnej Polany. Ten odradza jadę mówiąc - Mnowo daróg. Coś tam uczyłem się 25 lat temu rosyjskiego. Gostek wyraźnie daje do zrozumienia, że w lesie droga często krzyżuje się się z innymi drogami co zapowiada kłopoty orientacyjna. Żałuję teraz, że nie zrobiłem sobie wcześniej tracka w GPS. Pojechał bym jak po sznurku, a tak to stroję w narastającym upale i nie wiem co robić.

W końcu jednak nie decyduję się jechać w nieznane. Kończy mi się picie, jedzenia też nie mam za dużo, okolice bezludne, sklepów niet, upał robi się nieznośny. Wybieram opcję objazdu co niestety dokłada mi 30 km nieplanowanej jazdy.
Nadal poruszam się w mocno pofałdowanym terenie, do tego łapię kapcia. Szybka zmiana, robactwo wyżywa się na mnie za wszelkie czasy. Już lepiej jechać bo przynajmniej coś wiaterek chłodzi.

Jestem już solidnie wycięty, nie spodziewałem się tak ciężkiej trasy.Podjazdy w pełnym słońcu wykańczają mnie. Do tego instynktownie staram się jechać mocniej. Chcę już do domu. Mam dość. Dojeżdżam do głównej drogi na Burgas , w pierwszej lepszej wsi uzupełniam zapasy i już dosłownie na oparach jadę na kwaterę. Jest bardzo ciężko bo jeszcze zaczyna mocno wiać. Oczywiście w twarz.

Docieram do Jasnej Polany. Drugi kapeć. Do Sozopola mam jeszcze kilka podjazdów, w tym jedną morderczą ścianę. Ledwo się już toczę, nawet przez chwilę myślałem co by zejść z roweru ale jakoś siłą woli przepchałem. Dopiero w domu okazało się, że po kapciu krzywo założyłem koło i tylny hamulec mocno ocierał o obręcz. Na kwaterę docieram już totalnie zdemolowany. Zmęczony, głodny, odwodniony, brudny i przepocony.




Ciężko było ale zobaczyłem kawałek prawdziwej Bułgarii. Zryty jestem ale chyba warto było.

Traska ucięta bo mnie baterie padły w Garminie.