Kraków-Przemyśl

Wystartowałem z domu przed 4 rano. Zimno i ciemno. Do Gdowa docieram po ciemku, chłodno ale da się przeżyć. Za Gdowem robi się szarówka, w końcu widzę drogę. Zaczyna się robić zimniej niż nocą, do tej pory jechało się spoko ale teraz zaczynam marznąć. Na szczęście przede mną dwa solidne podjazdy. W Muchówce zaczyna wschodzić słońce i pomalutku robi się przyjemnie. Przeskakuję drogę Bochnia-Limanowa i lecę teraz na Lipnicę Murowaną. Słońce niby grzeje ale zaczynają mi dłonie marznąć. Do Lipnicy podjazd, potem długi zjazd i lecę już na Tymową.

Za Tymową solidny podjazd, spore nachylenie. Staram się brać te podjazdy bez szaleństw, wiedząc, że nie o tempo dzisiaj chodzi. Wyskakuję na główną drogą z Brzeska do Nowego Sącza i jadę do Jurkowa, a potem kieruję się na Zakliczyn. Droga dobra, ruch umiarkowany, w miarę płasko, dobra okazja żeby trochę podgonić.

W Zakliczynie robię pierwszy dłuższy postój. Logistycznie mam wszystko zaplanowane. Zakładam średnią 25/h, 4 dłuższe postoje (15 minutowe) i chwila w rezerwie. Na razie jestem do przodu co dawało mi nadzieję, że w Przemyślu załapię się na jakieś ciepłe jedzenie, ale zdaję sobie sprawę, że im dalej tym będzie coraz gorzej.

Z Zakliczyna lecę na Gromnik, droga dobra, pusto, jedzie się fajnie. Pogoda coś się kiepści, niebo zachmurzone, na deszcz się nie zanosi, ale jakoś tak nieciekawie.
W Gromniku kieruję się w stronę Gorlic. Mijam Ciężkowice, za nimi solidny podjazd. Kilka serpenty, ładny kawałek pod górę. Fajne widoki dookoła, Pogórze Ciężkowickie jednak ma w sobie coś ujmującego. Jest bardzo miło. Aż do samych Gorlic towarzyszą mi już tylko krótkie zjazdy i takież podjazdy. Tutaj robię drugi dłuższy popas. Wrzucam coś na ruszt, popijam jogurtem i wsiadam na rower.

Kierunek Dukla. Ten odcinek trochę mnie muli. Tereny znajome i jakoś tak ciężko się zmobilizować do jazdy. Przelatuję Nowy Żmigród i pomału zbliżam się do Dukli gdzie planuję kolejny postój. Zaczyna trochę powiewać ale da się przeżyć. Za to pogoda się poprawia, zza chmur coraz częściej zerka słońce. W Dukli przerwa, na liczniku średnia 28/h. Szybko szacuję dalszą drogą i statystyki zaczynają się pogarszać. Wprawdzie ze średnią jestem do przodu i sporo zyskuję ale postoje jednak kosztowały mnie trochę czasu. Poza tym czekają mnie teraz góry i będzie wolniej. No, a na dodatek wygląda, że źle oszacowałem długość trasy i z planowanych 300 km wyjdzie 315-320.

Lecę na Tylawę, a potem na Komańczę. Ten odcinek piękny widokowo, pusta i nawet niezłe droga. Kilka podjazdów, które o dziwo przechodzę nawet spoko. Gorzej, że zaczyna naprawdę solidnie wiać. Na szczęście wieje z boku i jeszcze da się to przeżyć. Do Komańczy docieram w miarę szybko i sprawnie. Kolejny postój. Znów obliczanie statystyk, z których wynika, że o pizzy w Przemyślu trzeba zapomnieć i raczej muszę się już skupić na tym aby wyrobić na pociąg.

Czuję już w nogach kilometry. Za Rzepedzią zaskakuje mnie ciężki podjazd. Mocny i długi. Coraz częściej korzystam z najmniejszej tarczy z przodu. Oj- jak dobrze, że mam trzy-blatową korbę. Dobrze, że nie posłuchałem doradców twierdzących, że dwie wystarczą. Niech oni sobie dają na dwóch blatach, a ja teraz dziękuję opatrzności za małą koronkę z przodu. Wykończył mnie ten podjazd solidnie. Do Sanoka dojeżdżam już mocno wycięty, a przecież największe góry jeszcze przed mną. W Sanoku robię sobie bufet. Do Przemyśla pozostało około 70 km. Muszę przebić się przez Góry Słonne. Z wyliczeń wynika, że powinienem się wyrobić na pociąg ale nie mogę pozwolić sobie na leszczenie.


Kawałek za Sanokiem zaczyna się najdłuższy i najcięższy podjazd na trasie. Kilkanaście serpentyn, może nie jest jakoś stromo ale cięgnie się ten podjazd i ciągnie. Już powłóczę nogami i tylko siłą woli posuwam się do przodu. Wiatr już teraz dokładnie wieje w twarz. Nawet zjazd nie poprawia nastroju. Droga kiepska, nie ma jak za bardzo się rozpędzić. Poza tym pęka szprycha w tylnym kole. Telepie się i dzwoni, muszę okręcić ją wokół innej żeby tak nie latała. W Tyrawie Wołoskiej dogania mnie jakiś kolarz z Rzeszowa. Holuje mnie przez kilkanaście kilometrów, a ja skrzętnie z tego korzystam. Dalej lecę już sam. Droga mocno faluje, krótkie zjazdy i podjazdy, a co jakiś czas na dobicie pojawia się dłuższa i bardziej stroma ścianka.

Przed Krasiczynem jedna z nich. Trudno obiektywnie ocenić bo już zryty jestem totalnie ale jest co podjeżdżać. Od Krasiczyna kilka zmarszczek, które teraz w mojej głowie i nogach urastają do rangi Orlinka. Coraz gorzej mi się jedzie, nogi nawet spoko ale boli mnie już całe ciało. Ręce cierpną, tyłek już odbity.
Trwa teraz walka z czasem. Jeśli zdążę to wpadnę do pociągu na styk. Jeśli nie, to oznacza 4 godziny kiblowania w oczekiwaniu na kolejny pociąg.

Wpadam na dworzec 10 minut przed odjazdem. Kupuję bilet, ale już brak czasu żeby jakieś picie sobie zorganizować Trudno, jakoś wytrzymam te 4 godziny.

Podsumowując. Długo będę się zastanawiał jeśli jeszcze raz przyjdzie mi do głowy taki pomysł. Z drugiej strony jestem zadowolony. Chciałem się sprawdzić. Wykończyły mnie góry, gdyby nie one to pewnie odczucia były by zupełnie inne. Oczywiście żal, że przeleciałem przez takie ładne okolice i nawet nie nacieszyłem się z okazji bycia tutaj. Fajnie by było glebnąć się gdzieś w trawę przy drodze i nacieszyć słońcem. Fajnie by było zatrzymać się na kawę, zjeść pizze czy kiełbasę w przydrożnym barze. No fajnie by było, ale ten wyjazd miał inny cel.

Na kiełbasę przyjdzie jeszcze czas :)