Lasek Wolski. Dobrze, że zostawiłem w góralu opony terenowe. W zeszłym roku miałem cienkie sliki i śmiganiu w terenie nie było mowy. Teraz postanowiłem zostać na grubych gumach w oczekiwaniu na warunki pogodowe takie jak panują obecnie. Na drogach ślisko i nieprzyjemnie, a w ternie super jazda.

Nie ma o czym pisać.

Tak przyszło mi do głowy co by sprawdzić czy nie zatraciłem umiejętności jazdy po górach. Ostatnie dwa miesiąc spędziłem na płaskich trasach, a nieliczne i krótkie podjazdy starałem się pokonywać bardzo wolno. No ale ile można po tym plaskatym dawać. Chociaż nieraz tęsknie zerkałem na porośnięte lasem zbocza Lasku Wolskiego to trzymałem się strategii treningowej. Jednak teraz to pękło we mnie.

Nocne opady śniegu w połączeniu z lekkim mrozem zaowocowały stabilną pokrywą śnieżną. Szybko przeleciałem kawałek asfaltu i już na bulwarach pomykałem po zmrożonej i suchej nawierzchni. Znów kawałek po ulicy i powyżej cmentarza na Salwatorze pod kołami pojawia się biały dywan. Lekki mrozik trzyma, na tyle mocno aby zapobiegać roztopom, na tyle słabo, że jazda jest komfortowa. Oczywiście tętno od razu skacze w górę i sadowi się wygodnie na dłuższy czas w okolicach 150-160 uderze. Ale nic to, w końcu jakieś podjazdy. W Lasku o tej porze sporo bikerów. Aż można się zdziwić. Niekiedy przemknie jakiś biegacz, czasem trafi się jakiś człapacz usiłujący na deskach naśladować Justynę Kowalczyk. Na tym terenie panują rowerzyści, nawet teraz, w połowie stycznia.

Sporo solistów, którzy podobnie jak ja przemykają samotnie po białych alejkach ale również natykam się na kilka grup. Mijamy się pozdrawiając, wszyscy opatuleni, trudno poznać kto zacz.

Podjazdy idą nawet spoko, znaczy się meczę się jakoś powoli to mi się wydaje ale konsekwentnie zostawiam za sobą kolejne metry. Nie jest źle, trochę się tego obawiałem jak mój organizm zareaguje na podjazdy po takiej długiej przerwie. Góry to mój żywioł, fajnie, że jazda po nich nadal sprawia mi przyjemność pomimo przyspieszonego oddechu.

A jutro przerwa. Pasuje coś z rowerem porobić. Boję się czyścić łańcucha. Nie wiem czy po takim zabiegu podjął by na nowo współpracę z trybami. Cały napęd chrzęści i rzęzi. Ostatnie tygodnie traktowałem łańcuch olejem i pp prostu jeździłem. Indeksacja w przerzutkach działa tylko umownie. Znaczy się coś tam przerzuca ale robi to wtedy kiedy ma ochotę, a nie kiedy jak potrzebuję. Niekiedy muszę trzy razy kliknąć aby dokonać zmiany biegu. Trzeba coś z tym zrobić. Klocki się też kończą. Kurcze, lubię śmigać na biku ale to całe mycie i czyszczenie trochę mnie denerwuje.

Przez noc trochę nasypało. Sporo ale bez jakiejś katastrofy. W sumie to jak wyjrzałem przez okno nie wyglądało to źle. Niby na drodze syf ale liczyłem na to, że trakty piesze i rowerowe będą w lepszym stanie. No i tak faktycznie było.
Naprawdę jechało się dobrze. Wprawdzie i jakichś specjalistycznych treningach można było zapomnieć ale przynajmniej się przejechałem :)

Przez cały dzień waliło mokrym śniegiem. Pomału oswajałem się z myślą o trenażerze. Ale jak wróciłem do domu zrobiło się nawet spoko. Nim zjadłem obiad i oporządziłem się zaczęło się ściemniać. Jazda nawet spoko ale w okolicy Jubilaty zapaliły mi się lampki kontrolne gdy nawierzchnia zaczęła mocny błyszczeć odbijając światła z domu handlowego. Nawrotka koło Mostu Dębnickiego ( tu załatwił się Pocio 2 lata temu) pokonana bardzo wolno i ostrożnie ale i tak zaliczyłem lekki poślizg.
Potem też ostrożnie jechałem co nie przeszkodziło kołom w złapaniu jeszcze kilku, na szczęście kontrolowanych poślizgów. W sumie to nie było źle.

Spokojna jazda. Ciemno ale nawet fajnie się śmiga. Wiara daje na rowerach. Fajnie wygląda gdy na ścieżce do Tyńca mijają się dwa rowery. Lampki oślepiają kierujących i mijają się nie wiedząc czy to chociaż człowiek jedzie. Jak dla mnie to mógłby być nawet ET, a i tak bym tego nie zauważył :)

Taka co by w domu po próżnicy nie siedzieć. Ponoć dzień o 20 minut już dłuższy jest, ale jakoś nie zauważyłem :)

Jazda wytrzymałościowa. Ciekawe jak długo ta pogoda wytrzyma. Niedługo połowa stycznia, a tu cały czas śmiganie na polku aż miło.

Młynkowanie. Osiem razy po 5 minut. Bolą mnie takie treningi ale chyba pomału zaczynam się adaptować. Nie wskakuję już na takie zwariowane tętna bom raczej nie dał bym rady ciągnąć tak przez 5 minut raz po razie. Ale na 170 uderzeniach też nie jest łatwo.

Nic szczególnego o czym warto by pisać się nie działo na tym treningu.