Rzadko jeżdżę w stronę Pilzna. W sumie to sam nawet nie wiem dlaczego. W każdym bądź razie dzisiaj postarałem się nadrobić te zaległości. Z ostatniego wypadu w te okolice pamietam jedną solidną górkę, której okolice zamierzałem właśnie powtórnie spenetrować. Najpierw dojazd do Jodłowej, potem kieruję się w stronę Lubczy. Cały czas pofałdowany teren. Pogórze Ciężkowickie nie traktuje rowerzystów łagodnie. Niby góry nie jakieś specjalnie duże i wysokie ale w zasadzie nie ma odcinków prostych. Jeśli nie jedziemy w górę to robimy to w dół, jeśli nie zjeżdżamy to znaczy, że jedziemy pod górę. Nie dziwne, że na ekranie Garmina suma podjazdów dosyć szybko rośnie.

Z Lubczy już widać mój dzisiejszy cel. Wzgórze, bo tak trzeba to nazwać dosyć wyraźnie wznosi się ponad okolicę stanowiąc naturalną granicę oddzielającą dolinę, w której leży Pilzno od reszty pogórza. Ciągnie się równoleżnikowo i całe pokryte jest mozaiką uprawnych pól tak chatakterystycznych dla tych rejonów. Jedynie na samym szczycie widać resztki lasu. Na sam szczyt prowadzi wąska ale asfaltowa droga, którą nawet stąd można wyraźnie dostrzec. Zatrzymuję się chwilę i rozglądam. Liwocz już daleko z tyłu. Wieża na szczycie słabo ale nadl widoczna. Z tej odległości nie zdaje się być wybitnym szczytem chociaż nadal przyciąga wzrok.

No to nic - trzeba jechać. Po kilku minutach dojeżdżam do początku podjazdu. Jest stromo, szybko muszę ratować się najmniejszą koronką z przodu. Słońce przygrzewa, ciężko się jedzie, momentalnie zaczynam się mocno pocić. Czuję jak z każdym metrem tracę wilgoć z ciała. Za to całe męczenie, mam fanatyczną nagrodę na górze. Widoki są debeściarskie. Z tyłu całe Pogórze Ciężkowickie. Widać Liwocz, już całkiem niepozorny z tej odległości. Pasmo Brzanki chociaż bliżej również nie robi wrażenia. Przypomina raczej jednolity wał górski bez jakichś wyraźnych szczytów. W oddali majaczą góry Beskidy Niskiego. Chociaż brak w tej panoramie wybitnych postaci to całość sprawia naprawdę extra wrażenie. Ale dopiero spojrzenie na północ przyciąga moją uwagę. Góra na której stoję, stromo opada w dół, a dalej już tylko płaska jak stól równina. Można powiedzieć, że tutaj kończą się Karpaty. Po lewej majaczą zabudowania Tarnowa, po prawej można zobaczyć Dębice. Jest pięknie.

Zjeżdżam w dół i kieruję się stronę Pilzna. Chociaż z góry wszytsko wyglądało na takie płaskie to aby tam dojechać muszę jeszcze pokonać kilka zmarszczek. No ale to juz ostatnie podrygi góry. Gdyby przekroczyć drogę Tarnów-Dębica to o wzniesieniach możemy zapomnieć. Dlatego właśnie nie jadę tam :) ale podjeżdżam kawałeczek w stronę Debicy, a następnie odbijam na Połomię. Przedemną bodajże najdłuższy podjazd na trasie. Mocno kręcę w górę, jedna serpentyna, druga, potem znów prosto do góry. Tętno skacze mi na ponad 90% ale nie odpuszczam, chcę dołożyć sobie do pieca na tym podjeździe. Na górze znów chwila postoju i podziwiania widoków. Tym razem wszędzie otaczają mnie góry. Liwocz już bliżej i z tej perspektywy robi już dużo lepsze wrażenie. Zdecydownaie wyróżnie się z całego towarzystwa i wyraźnie "rządzi" W dolinie po prawej jeziorko w Jaworzu. Jadę dalej, trochę w dół, trochę do góry. W końcu szybko opadam w dół na długim zjeździe ale żeby nie było za wesoło widzę przed sobą kolejny czekający mnie podjazd. Nie robi miłego wrażenie. Widać wyraźnie, że będzie boleć.

No to riebita do roboty. Znów sucho w ustach, znów ogień w nogach, znów przyspieszony oddech, kapiące krople potu z nosa. Mozolnie zdobywam metr po metrze. Jestem na górze. Teraz czeka mnie fantastyczny zjazd do Zawadki. Genialna droga o rewelacyjne przyczepności i porażając gładkością świeżutkiego asfaltu. Zjazd marzenie. Nie będą go próbował opisać. Trzeba to samemu przeżyć.

No i to prawie koniec wycieczki. Szybki dojazd do Brzostku i stąd do domu już tylko rzut beretem.
Do następnego :)


Pokaż trasę GPS

Interesy miasto.

Wieje okropnie.

Pokaż trasę GPS

Pokaż trasę GPS

Po prawie dwumiesięcznej przerwie w ściganiu i treningach wybrałem się na maraton do Komańczy wiedziony ciekawością jak mój organizm zareaguje na ściganie. Nie oczekiwałem cudów, po urlopie spędzonym na plaży domowa waga pokazywała brutalną prawdę. No ale maraton w Komańczy słynie ze znakomitej organizacji, a niektórzy traktują go jako festyn. Ja postanowiłem połączyć jedno z drugim.

Wybrałem dystans mega gdyż nie czułem się na siłach rywalizować na długim dystansie. Początek nie był zły, asfaltowa dojazdówka szybko minęła i gdy wjechaliśmy w teren byłem w szeroko pojętej czołówce. Podjazd w pełnym słońcu szedł nawet nieźle, cały czas utrzymywałem kontakt wzrokowy z interesującymi mnie osobami. Sił starczyło jednak tylko na kilka minut tak mocnej jazdy. Pomału zacząłem tracić pozycje. Lider mojej kategorii zniknął już na górze, po chwili wyprzedził mnie Sławek Bartnik prezentujący w tym roku wysoką formę.

Tych dwóch liczyłem, że mnie objedzie, nie byłem w stanie nawiązać z nimi walki. Skupiłem się na utrzymaniu pozycji. Pierwszy zjazd pozwolił złapać oddech i pomału zbliżałem się podjazdy na przeł. Żebrak. Tutaj trochę przyspieszyłem ale i tak doszedł mnie tutaj Kuba Zbiegień, Jurek Świderski (lider M5) oraz Mariusz Sychowski. Było więc tak średnio z tą jazdą ale jeszcze nie tragicznie. Tak szczerze to pomimo słabej pozycji byłem zadowolony z jazdy.

Podjazd na przełęcz kosztował mnie sporo sił i po wjechaniu na szlak na Chryszczatą trochę zwolniłem aby złapać oddech. Światełko ostrzegawcze zapaliło się gdy zobaczyłam obok siebie Andrzeja Wytrwała z Tarnowa. Nie jeździ źle ale nie brałem go pod uwagę jako rywala. To moja kategoria, nie mogłem pozwolić aby przegrać i z nim. Zdecydowanie przyspieszyłem i chociaż Andrzeja udało się urwać to nadal traciłem pozycje. Dogonił mnie Kuba Gryzło, a po chwili lekko zdołowany zobaczyłem Milo Cymbala ze Słowacji. Przejechał też ktoś kogo nie znałem.

Po osiągnięciu Chryszczatej czekał dosyć długi zjazd po ścieżce pociętej korzeniami, koleinami, kamieniami i szczątkowymi fragmentami błota. Nawet udało się tam kogoś wyprzedzić. Przetkało mnie trochę i zacząłem nawet ciut podkręcać tempo. Znów kogoś tam wyprzedziłem i szybko zbliżałem się do rozjazdu. Szybki zjazd po trawie z widokiem na trawiasty stok Suliły. To ubiegłoroczna ściana płaczu, która musiałem pokonywać dwa razy na dystansie giga. Bardzo stromy i ciężki podjazd, a do tego wcale nie taki krótki. Tym razem jadąc mega nie musiałem tam jechać.

Rozpoczął się długi zjazd po żwirowej drodze, która po chwili przeszła w kiepski asfalt. Dogoniłem tutaj człowieka, który mnie wyprzedził przed Chryszczatą. Wtedy nie wiedziałem kto to jest. Tym razem też nie potrafiłem go zidentyfikować ale zamieniliśmy kilka słów. Zmierzyliśmy się wzrokiem nawzajem i chyba obaj zrozumieliśmy, że jesteśmy w tej samej kategorii. To był jakiś Słowak.

Spróbowałem mocniej przycisnąć i przez chwilę zdawało się, że odskoczyłem. Jednak czekało mnie teraz trzykrotne pokonanie Osławicy. Pierwszy brud zaatakowałem dosyć śmiało ale już w połowie silny prąd zniósł mnie z betonowych płyt, a gdy spróbowałem lekko odbić to momentalnie wylądowałem w wodzie. Zimna woda w kontakcie z rozgrzanymi mięśniami spowodowała, że złapał mnie bardzo mocny skurcze w łydkach. Gdy próbowałem się go pozbyć usłyszałem plusk wody i minął mnie Słowak. Pomimo bólu szybko wyskakuję z wody i wsiadam na rower.

Gość jednak zdobył już kilkadziesiąt metrów przewagi i pomimo trzymaniu mocnego tempa nie byłem w stanie się do niego zbliżyć. Kolejny brud i kolejna kąpiel. Ale Słowak też ląduje w wodzie, a dystans między nami nie zmienia się. Trzeci przejazd przez rzekę również nie przynosi nic nowego. Staram się podkręcić tempo i trochę się zbliżam. Ktoś informuje mnie, że do mety 4 km i jeden solidny podjazd. Znów przyciskam trochę i wreszcie zaczynam się wyraźnie zbliżać.

Ostatni podjazd na trasie, mam jakieś 100 metrów straty. Staram się trzymać równe i mocne tempo bez szarpania. Początkowo nic się nie zmienia ale po chwili widzę, że zbliżam się do rywala i to dosyć szybko. Mijają sekundy dystans cały czas maleje. W końcu dochodzę go i wyprzedzam. Wiem, że do mety już niedaleko i próbuję jakoś to sobie ułożyć. Najpierw myślałem żeby zaatakować na ostatnich metrach i zrobić sobie bezpieczną przewagę. Jednak tak pogoń kosztowała mnie trochę sił i chciałem chwilę odpocząć przed finiszem.

Słowak cały czas siedzi mi na kole. Pokonujemy zjazd i zbliżamy się do mety. No tutaj coś mnie chyba zaczarowało. Słowak przyspiesza i wysuwa się jakiś metr przede mnie. Na to reaguję jeszcze tak jak powinienem. Przyspieszam i utrzymuję się tuż za nim. Przed nami zakręt w lewo o 90 stopni i już tylko 50 metrów po trawie do mety. Nie wiem co się stało. Miałem lepszą pozycję, byłem po wewnętrznej. Słowak był po mojej prawej, musiał mocno hamować, zaliczył lekki poślizg. Wystarczyło zrobić redukcję, zdecydowanie nacisnąć na pedały i spokojnie po wewnętrznej wypadam pierwszy na trawę i metę. No właśnie, wystarczyło tak zrobić.

Dlaczego tak nie zrobiłem? Nie wiem. Jechałem jak zaczarowany, pozwoliłem mu wyjść z poślizgu i patrzyłem jak wstaje na pedały i ostro finiszuje. Jak się później okazało przegrałem w ten sposób trzecie miejsce w kategorii. Trochę boli, nie ukrywam. Z drugiej strony i tak pojechałem całkiem nieźle.
Cały czas targają mną sprzeczne uczucia. Niby miałem już rzucać w cholerę to całe ściganie ale w Komańczy znów poczułem zew krwi. Znów poczułem adrenalinę w żyłach, piekielny ból w nogach gdy góra nie odpuszczała. Poczułem smak porażki, który już tyle razy dawał mi potężnego kopa do pracy nad sobą.

No nic, zobaczy się. Póki co pasuje coś potrenować co by na maratonie w Jaśle wypaść jako tako i może podreperować moje upadłe image :)

Pokaż trasę GPS

Pokaż trasę GPS

Lipiec się skończył..i dobrze, tak kaszaniastego miesiąca od dawna nie pamiętam. Mam wrażenie, że przez ostanie lata najlepszymi miesiącami do jazdy rowerem są kwiecień i maj oraz przełom października i listopada.
Dzisiaj wybrałem się na rower po kilku dniach bez jazdy. Tak sobie pośmigałem pod Lasku Wolskim. Może jutro uda się coś więcej.