Wczoraj się rozpisałem więc dzisiaj luzik :)

Dzisiaj tylko interesy na mieście. Coraz bardziej podoba mi się śmiganie między stojącymi w korku autami. Rower jest wręcz stworzony do poruszanie się po zakorkowanym mieście.

No ale nie o tym dzisiaj. Towarzycho zaczyna się budzić ze snu. Zainspirowany wpisem Kubaka postanowiłem i ja coś napisać o przszłorocznych planach.
Kwestia jest tego typu, że zbyt dużo (czasu, pieniędzy) kosztuje mnie ta zabawa w ściganie i maratony. Prawda jest taka, że aby coś powalczyć trzeba życie podporządkować treningowi. Efekt jest taki, że mało kiedy w domu jestem. Bo oprócz treningu trzeba sprzęt umyć, przeserwisować, przesmarować itp. To pochłania ogromne ilości czasu. Trzeba z tym skończyć.

Nie powiem bo maratony, ściganie nadal fascynuje mnie ogromnie, jak się ścigam to endorfiny buzują wręcz w moich żyłach. Ogromnie mnie to rajcuje, więc nie zamierzam całkiem z tym skończyć. Jednak trochę zamierzam pozmieniać.

Po pierwsze - kończę z generalkami. Będzie coś blisko, będzie dobra forma, będą czas i chęci, będzie pogoda - proszę bardzo, jedziemy. Nie mam wygórowanych ambicji, pojeżdżę trochę po odpustach :) w okolicy Krakowa w sezonie aż roi się od wszelakiej maści zawodów. Będzie co robić.

Po drugie - trening. Przyzwyczaiłem się do tego przez ostatnie kilka lat. Nie zamierzam z tym kończyć bo sprawia mi on po prostu przyjemność. Rower nadal jest moim konikiem. Poza tym chcę to robić aby zachować sprawność, walczyć z nadwagą i po prostu dla zdrowia. No i ważna jest też kwestia tego typu, że wytrenowany organizm daje gwarancję przyjemności z jazdy. Wyjazd w góry, na wycieczkę sprawia przyjemność gdy jest się wytrenowanym.

Po trzecie - inne priorytety. No właśnie. Maratony, wyścigi swoją drogą ale w kolejnych sezonach zamierzam skupić się na turystyce. Ambitnej turystyce. Bo zawsze dążyłem od osiągnięcia pewnych celów. Zawsze lubiłem wyzwania. Jazda po parku mnie nie rajcuje, Jura ładna jest - owszem ale moim żywiołem są góry. Dlatego właśnie używam zwrotu ambitna turystyka. Co się pod tym kryje? Mam kilka wizji. Przykład - może jakaś jazda 24-godzinna. Może jakiś kilkudniowy wyjazd w góry, z dala od cywilizacji. Może jakiś nowy rekord dystansu. Do tej pory mam 189 km, warto było by to poprawić. Już mam pomysł jak to zrobić. Wstaję rano, odpalam kolarkę i zasuwam z Krakowa przez góry do Przemyśla. Wyjdzie pewnie koło 300 km i pewnie ponad 3 tys przewyższeń. Powrót pociągiem, odpoczywając, pijąc soczki, jedząc drożdżówki i wspominając świeże jeszcze przeżycia.
Jedzie ktoś ?

Mam również inne pomysły. Może uda się wybrać na jakiś weekendowy wyjazd na Roztocze. Jednak NUMBER ONE sezonu 2011 jest wyprawa do Albanii. Trochę się pozmieniały plany. Miało być z sakwami ale zapowiada się raczej na enduro. O tej wyprawie jeszcze napiszę ale nie dzisiaj gdyż to jest zupełnie inny temat zasługujący na osobny wpis.

Tak więc mogło by to wszystko wyglądać gdyby udało się zrealizować wspomniane pomysły. Zobaczymy jak to będzie - oby tylko wolnego czasu stykło bo tego mi najwięcej brakuje.
Niebawem może napiszę coś więcej o Albanii. Również o treningu zamierzam coś naskrobać bo trochę zmieniam metody treningowe. Nie dlatego, że dotychczasowe mnie zawiodły. Sprawdziły się ale już znacie powody dlaczego nie mogę nadal ich stosować. Mam pewne przemyślenia, które być może pozwolą mi zaoszczędzić sporo czasu bez straty efektywności.

No i na koniec idąc w ślady Bulego wrzucam fotkę moich trofeów sportowych.

Wyzwaniem było przejechać dzisiaj przez Krakowskie Bulwary Wiślane. Piękna pogoda spowodowała wysyp spacerowiczów. I chociaż muszę przyznać, że dosyć karnie (z drobnymi wyjątkami) poruszali się po swojej stronie to jednak nie udało się uniknąć sytuacji kolizyjnych. W okolicy Wawelu to już wręcz masakra. Ale jakoś dało się przejechać.

Nie miałem pomysłu na dzisiejszy wyjazd i wylądowałem w końcu pod smokiem skąd w bikeholikowym gronie poleciałem w stronę Dobczyc. Początek szarpane tempo, raz mocniej, raz słabiej. Z Dobczyc przez Raciechowice dolecieliśmy do Szczyrzyca. Tam kawałek płaskiego i krótki ale dosyć ciężki podjazd do Wierzbanowej.
Za Wiśniową złapał nas delikatny deszczyk ale udało się uciec. Od Dobczyc na trasie znów pojawiły się solidne górki, które teraz już po 80 km w nogach dały się czuć.

No i tak dolecieliśmy do Sierczy gdzie grupa zaczęła się rozpraszać, każdy jechał w swoją stronę.

Pogoda się trzyma nie jest źle. Dzisiaj nawet wbrew prognozom wieszczącym deszcz i zimno zrobiło się bardzo przyjemnie.

Co można robić w niedzielne, niezbyt pogodne, listopadowe popołudnie?

Niby szosa była dzisiaj ale wybrałem się na góralu. Trasa z Suchej przez Zawoję, Juszczyn i Pcim do Krakowa zaczęła się od mocnego uderzenia. Pierwsze kilometry z Suchej to błyskawiczne zdobywanie wysokości na bardzo stromych podjazdach. Gdy zjechaliśmy do Zawoji nasza czwórka się rozdzieliła. Szbiker z Lukciem polecieli zdobywać Policę, a ja z Marcinem na Kraków.

Czekał nas kolejny długi i ciężki podjazd. Szybki zjazd do głównej drogi Sucha-Jordanów i dalej przez Wieprzec i Skomielną do Pcimia. Stąd już było lepiej, szybko się leciało. Zostały jeszcze do pokonania pagórki pomiędzy Myślenicami i Krakowem i zameldowałem się w domu.

Miła przejażdżka chociaż nie ukrywam, że miałem niekiedy kłopoty nadążyć na swojej zimówce za Marcinem. Ile znaczy odpowiedni sprzęt widziałem na podjazdach gdy wstawał z siodełka i na stojąco odjeżdżał mi w ciągu kilku sekund o kilkanaście metrów. Próba gonienia kończyła się pompowaniem mojego Bombera i lądowałem w końcu ciężko dysząc na siodełku. Zaczynam poważnie myśleć nad modernizacją zimówki bo męczę się na niej w górach okropnie.

A jeszcze o chłopakach napiszę. Zgubili szlak i zjechali przez pomyłkę na Krowiarki. Potem wjechali na Policę i dalej za Krupową zjechali do Juszczyna. Szbiker podobnie jak my poleciał rowerem na Kraków, a Lukcio wybrał wariant powrotny pociągiem.

Fajnie się jeździ. Pogoda prawie letnia, tylko ciemno moment się robi.
Trudno się zmobilizować i z domu wybrać ale potem już fajnie.

..bo trzeba coś robić. A jak robić to trzeba to lubić. A, że jazda na rowerze nadal sprawia mi frajdę to trzeba jeździć. Nie powiem, nie zawsze chce się wyjść z domu ale jak już kilka razy zakręcę korbami to fajnie się robi.
Żeby się jednak nie zanudzić warto sobie cele stawiać i dążyć ku nim. Na dzisiaj celem może być chociaż by Tyniec. Mało ambitne ale jest to cel do osiągnięcia, przez który cała ta jazda zaczyna mieć sens.
Ja pewne swoje cele już osiągnąłem ale mam następne, a po nich jeszcze kolejne. Aby tego dokonać wypadało by utrzymać jako-taką formę. Zaczynam więc pomału budzić się ze snu jesiennego i coraz częściej zerkam na horyzont w oczekiwaniu młodzieńca z napisem 2011. To moja nadzieja, która będzie mnie podtrzymywać na duchu w mroźne i długie zimowe wieczory.

A o planach to napiszę kiedy indziej :)

Pisać mi się nie chce.